Keloid

Pojawienie się keloidu jest skutkiem gromadzenia się zbyt dużej ilości kolagenu podczas procesu gojenia się rany.

Kolagen to białko, które odpowiada za elastyczność skóry oraz odporność na drobne urazy mechaniczne.

Ponadto wraz z innymi elementami budującymi skórę pełni funkcję ochronną dla leżących pod nią tkanek i narządów.

Jednak nadmierne wytwarzanie kolagenu zwiększa spoistość skóry i staje się ona mniej podatna na rozciąganie

Niektóre osoby są jednak dużo bardziej narażone na rozwój bliznowca niż inne, choroba ma bowiem uwarunkowania genetyczne. Tak więc istnieje prawdopodobieństwo, że będzie występować u wielu pokoleń.

Co więcej, według statystyk, chorobę odnotowano u większej liczby osób mającej ciemną karnację niż jasną.

Czynniki sprzyjające rozwinięciu się keloidu: trądzik pospolity, szczepienia, przekłuwanie uszu, piercing, rany po zabiegach chirurgicznych, ukąszenia owadów, oparzenia.

Różne postacie keloidu

Możemy wyróżnić dwa typy bliznowca:

• Keloid samoistny – ta odmiana choroby pojawia się zazwyczaj bez konkretnego powodu. Guz pojawia się samoistnie i nie jest skutkiem urazu skóry. Bliznowiec lokalizuje się najczęściej w obrębie klatki piersiowej.

• Bliznowiec wtórny – ta odmiana choroba jest wyraźnym skutkiem jakiegoś urazu. Zwykle rozwija się w wyniku oparzenia, piercingu, szczepienia, ukąszenia lub też na podłożu zmian trądzikowych. Spotykany najczęściej w obrębie kończyn górnych i dolnych oraz w okolicach płatka ucha.

Keloid wtórny a blizna przerosła

Bardzo często bliznowiec typu wtórnego jest mylony z blizną przerosłą. Odróżnienie ich jest bardzo ważne, by zastosować odpowiednie leczenie.

Podstawową różnicą ą wypustki znajdujące się na obwodzie keloidu, a które nie występują w przypadku blizny przerosłej.

Co więcej, jest ona ściśle ograniczona do miejsca urazu i nie wykazuje tendencji do szerzenia się w obręb zdrowej skóry.

Zmiany skórne pierwszym sygnałem choroby

Z racji tego, że keloid jest chorobą dotyczącą skóry, zazwyczaj osoby, które zaobserwowały u siebie guz, kierują pierwsze kroki do dermatologa.

Nie jest to jednak konieczne – na podstawie oględzin zmiany, wykonanych badań oraz wywiadu przeprowadzonego z pacjentem diagnozy dokonać może również lekarz rodzinny.

Do wydania diagnozy niezbędne jest przede wszystkim badania fizykalne, palpacja keloidu oraz szczegółowe oględziny całego ciała pacjenta (nie tylko obszaru dotkniętego zmianami).

W przypadku wątpliwości, lekarz wykona dodatkowe badania, takie jak badanie histopatologiczne.

Długotrwałe leczenie

W przypadku zdiagnozowania u pacjenta bliznowca, nie ma konieczności go hospitalizowania. Leczenie bez przeszkód może odbywać się w warunkach domowych.

Walka z keloidem bywa bardzo długotrwała i wyczerpująca. Czasami wymaga zastosowania leków równocześnie z technikami zabiegowymi.

W przypadku zdiagnozowania bliznowca będącego dopiero w fazie rozwoju, wystarczające mogą okazać się maści przepisanych przez specjalistę.

Jeżeli guz jest już jednak dość spory, zaleca się kurację polegającą na częstym wstrzykiwaniu do tkanki keloidu sterydów, które hamują proces rozrastania się. Lek wstrzykuje się regularnie co 3-4 tygodnie, aż do zmiękczenia się guza i zmniejszenia go do poziomu skóry.

Niedostępny jest jeszcze dla pacjentów zabieg wykonywany za pomocą lasera, który szybo i skutecznie usunie blizny. Naukowcy i lekarze wciąż pracują i ulepszają tę metodę, podobnie jak i nowe leki doustne oraz maści.

Profilaktyka

Oczywiście najprostszym sposobem uniknięcia keloidu jest unikanie urazów skóry. Szczególnie wskazane jest w przypadku osób, u których już wcześniej wystąpiło to schorzenie.

Natomiast osoby, które znajdują się w grupie ryzyka (ciemna karnacja, uwarunkowania genetyczne) powinny po każdym urazie nałożyć na ranę opatrunek z kontrolowanym uciskiem.

Zobacz również objawy tej choroby: Objawy keloidu